Mijn vriend Gilles is Frans, maar vanaf zijn twintigste tot vier jaar geleden heeft hij in het buitenland gewoond. In Lyon, waar hij is opgegroeid, ging hij naar de beste scholen en zodra hij wat ouder was, werd hij uitgenodigd voor rallyes, privéfeestjes in besloten kring voor kinderen van adel of uit de hogere bourgeoisie. “Voor mijn achttiende was ik nog nooit in een bar geweest”, zegt hij. Zonder met hun open te knipperen, spenderen ouders duizenden euro’s om de pubers met de juiste champagne, petitfours en dj te kunnen ontvangen. De maar half verbloemde hoop hierachter is uiteraard dat hun kind een partner uit ‘de juiste kringen’ zal ontmoeten, zal trouwen en precies hetzelfde leven zal krijgen als zijzelf. Voor Gilles was al dit voorrecht reden genoeg om juist de andere kant op te rennen. Na zijn studie vertrok hij naar Japan, Amerika, Mauritius en Iran – alles was goed zo lang het maar ver van Lyon was.
Toen ik hem twee jaar geleden leerde kennen, was hij nog niet zo lang terug in Frankrijk. Hij woonde in Parijs, ik in Zuid-Frankrijk. De handigste plek om af te spreken was uiteraard halverwege, en precies op dat punt ligt nu juist… Lyon. Natuurlijk kende hij de stad op zijn duimpje. Hij nam me mee langs het glinsterende water van de Rhône en de Saône, door de smalle straatjes van het oude centrum en zag, door mijn verrukking, opeens ook weer hoe mooi de stad eigenlijk was. Elk jaar, begin december, is het [Fête des Lumières] in Lyon; de hele stad vol verlichte kunstwerken, de basiliek Notre-Dame de Fourvières waar hij als kind al kwam is dan mooier dan ooit. Hij moest even slikken bij het idee dat dit nu juist de plek was die hij zo lang had gemeden.
Ondertussen kwam er ook steeds minder terecht van onze ‘eerlijke verdeling’ tussen Parijs en het zuiden. Zijn huis ligt in een buitenwijk, het groen rond zijn huis was opeens maar relatief vergeleken met mijn wijngaarden en hectares wilde natuur. We maakten lange wandeltochten rond het domein, ik nam hem mee naar het huis van mijn vriendin Anne bij de spectaculaire Gorges du Tarn. “Alles wat mooi is in de wereld kun je ook in Frankrijk vinden”, zei mijn dochter Lara al. En Gilles zag dat nu ook. We kochten alle twee een nieuwe fiets en de lijst van plekken die hij wil gaan bezoeken, is eindeloos. Het komende weekend gaan we naar Carcassonne, een plaats die hij alleen uit zijn geschiedenisboeken kent.
Opeens is hij niet meer te stoppen. Na een fietstocht door een natuurreservaat aan de kust, vol flamingo’s en beschermde vogels, kwamen we aan in Portiragnes, een kleine badplaats met een rijtje villa’s achter de duinen. “Als ik daar nu eens iets zou kunnen kopen”, droomde Gilles, die in Mauritius een huis aan het strand had en een onvermoeibare zwemmer is. Precies het appartement waar hij naar keek, bleek te koop te staan. Vorige week is zijn bod geaccepteerd. Zijn nieuwe leven kan beginnen op vijfentwintig minuten van het domein en twee uur van Lyon. En voor de exotische touch is er zijn Nederlandse vriendin met het meest non-conformistische leven denkbaar. De cirkel lijkt rond
Archief