Iedere morgen om vijf over 8 gaat een gele postfiets door de straat, er achteraan rammelt een houten aanhangertje vol emmers, eentje puilt uit van het onkruid. De buurvrouw steekt haar hand op, Salut Gérard, on se verait pour le café! Hij groet terug en steekt meteen weer zijn hand op naar de tegemoetkomende tractor. Iedereen kent Gérard Chèvre, oftewel Gerard Geit. Al veertig jaar maakt hij dit tochtje, een stukje door het dorp, de linden laan over het bruggetje, dan rechts het pad op, aan het eind staan zijn dames al te mekkeren. 5 geiten en nu 2 geitenlammetjes. Eentje blijft, ze heeft een lief karakter en moeder geeft veel melk, dan doet dochter dat doorgaans ook. Het andere kleintje gaat weg als het groot genoeg is, zij is lastiger, en ik weet niet of u bekend bent met geiten, maar dat wil wat zeggen. Geiten zijn onwaarschijnlijk eigenzinnige types die met het gemak van een ree over een hek springen en met kettingen omgaan of ze Houdini zijn. Geiten hebben zo hun eigen ideeën over hoe ze hun wereld indelen.
Misschien dat Gerard daarom voor ze gevallen is. Hij weet heus van de wereld waarin de meesten van ons leven, hij kijkt weleens TV, ziet dat mensen telefoons hebben, drukke banen achter schermen en auto’s. Hij niet. Hij fietst, heeft zijn vrijheid en zijn geiten. Zijn wereld is groot genoeg. Zelfs voor vakantie.
Aan de rand van zijn land, bij de rivier, kan hij ’s middags een potje koken boven een vuurtje, hoog in de boom hangt een hangmat, als hij zin heeft kan hij er de hele dag blijven. Iets verderop staat zelfs een woonwagen waarin hij langer vakantie kan vieren in eigen koninkrijk. Maar waarom? vraagt hij. Hij moet toch naar huis om kaasjes te maken en de kaasklanten te ontvangen. Zijn winkel bestaat uit een brievenbus, daarop zetten de mensen een bakje, briefje erin met hun naam en het gehoopte aantal kaasjes –niet meer dan 3, dan blijft er niks over voor anderen. Een dag of twee later kunnen ze hun bestelling ophalen. Prachtige verse geitenkaasjes. Alleen, hij kijkt er moeilijk bij, na 20 jaar is de prijs wel iets verhoogd, in plaats van 1 euro kosten ze nu 1,10. Nogal een wonder dat er meer klanten zijn dan kaasjes.
Sinds een paar jaar melkt hij ook een kleine zwarte koe ‘omdat klanten vroegen om koeienkaas’. Als hij met de melkemmers aankomt in het betegelde stalletje dat zijn kaasmakerijtje is, schenkt hij eerst anderhalve liter melk in de fles voor de buurvrouw. Die brengt hij haar elke dag, pour le café du demain matin. En hij denkt dat ze er ook crêpes mee bakt, zúlke grote kommen koffie drinkt niemand. Hij geeft haar de melk gratis. De buurvrouw hooit met oud tractortje een landje van Gérard zodat hij voer voor de winter heeft. Hij heeft geen tractor, waarom zou hij? Hij heeft een buurvrouw, 5 geiten en een koe. Een geolied businessplan dat al jaren prima werkt.
‘Als ik van mijn kaasomzet een tractor zou moeten kopen, kan ik die misschien betalen als ik allang gepensioneerd ben.’ Hij zoekt nog een opvolger trouwens. Iemand die begrijpt dat je de koning te rijk kunt zijn op een gele fiets.
(Geïnteresseerden kunnen mij mailen, via marimaris.nl, dan doe ik de boodschap bij Gérard in de bus…)
Archief Mari