Een column vraagt meer dan de tijd die je achter je computer zit te schrijven. Het is altijd ergens in je achterhoofd, altijd aanwezig op het lijstje van dingen die nog moeten. Als wijnmaker en verantwoordelijke voor een wijndomein zijn mijn lijstjes eindeloos: er moet wijn worden gemaakt, gebotteld, verkocht. Er zijn mensen die voor me werken.
Tegelijkertijd is dat juist ook de reden dat het fijn is om zo’n column te hebben. Want opeens, in de drukte van de dag, zie je een moment dat het waard is om vast te houden. Het kan een avond zijn met mensen uit het dorp, een oude wijnboer die zijn wijn toch bij mij, de buitenlandse, komt kopen, een gesprek met mijn dochters over hun jeugd op het domein.
Er zijn ook overdenkingen over de toekomst. Waar ga ik heen in deze veranderende wereld? Hoeveel verder kan ik gaan met de ecologische revolutie die zich langzaam voltrekt in de stukken grond die ik aan de natuur heb teruggegeven? En hoe gaat het lopen met mijn vriend Gilles, die zijn huis in Parijs te koop heeft gezet om bij mij te komen wonen? Gaat het hem lukken om alle glans en inspiratie van Parijs los te laten voor een leven in een overweldigend rustige natuur? Op een domein dat geen neutrale plek is, maar mijn levensproject en niet het zijne?
Het voelt alsof er opeens weer suspense in mijn leven is die vraagt om meer aandacht dan de vijfhonderd woorden van een column. Ik durf het nog nauwelijks aan mezelf toe te geven, maar misschien is het tijd om aan mijn tweede boek te beginnen.
Dit is dan ook mijn laatste column in deze vorm. Maar dat wil niet zeggen dat ik voor altijd uit het blad ga verdwijnen. Na meer dan genoeg over mezelf gepraat te hebben, ga ik nu met plezier schrijven over mijn regio, de Hérault. Over de natuurgebieden in het achterland waar je eindeloos kunt wandelen. Over de mediterrane kust, die zeker minder chic is dan de Provence, minder pittoresk, maar ook minder bebouwd en met een eigen, fijn soort ruigheid. En zeker ook over ‘mijn’ stad Béziers, die ik de laatste tien jaar heb zien veranderen van een morsige plaats die toeristen liever vermeden in een schitterende stad die opeens ook nog de oudste van Frankrijk blijkt te zijn.
Ondertussen kun je me ook gewoon op het domein blijven zien: elke dinsdag en donderdag organiseer ik een ontvangst waar je meer dan welkom bent.
Archief