Het leven van een wijnmaker bestaat voor een groot deel uit lekker in je eigen huis zijn, fijn door de natuur lopen en wijn proeven met aardige mensen die de moeite hebben genomen naar je toe te komen.
Maar natuurlijk maak ik veel meer wijn dan ik onderhands kan verkopen. Regelmatig komen er enorme vrachtwagens de smalle, met cipressen omzoomde zandweg opgereden en vertrekken er pallets naar Nederland, België, Australië of Japan. Om dat op gang te houden, moet ik elk jaar naar plekken die in niets lijken op de idyllische wereld van het domein. Overal in Europa zijn immense congrescentra waar wijnmakers en inkopers uit de hele wereld elkaar ontmoeten. In de eerste jaren van het domein was dat het ergste wat je me kon aandoen. Ik zie mezelf nog staan, volkomen verloren, ergens in een enorme hal in Duitsland waar dat jaar meer dan zesduizend domeinen achter tafeltjes vol flessen stonden. Heel af en toe stopte er iemand bij die eenzame vrouw die daar stond te verpieteren en proefde uit beleefdheid een slokje wijn.
Inmiddels bestaat het domein meer dan twintig jaar. Die hele grote beurs in Duitsland doe ik niet meer. Maar elk voorjaar kun je me toch vinden in een grote hal met honderden andere domeinen. En het gekke is, ik doe het met plezier. Want hier ben ik op slechts een uur van het domein – en daarmee in het hart van de regio waarmee ik inmiddels ben vergroeid. “Hoe leuk is dit”, zegt een wijnmaker, terwijl zijn ogen net iets te lang op me blijven rusten, “we worden samen oud”. Ik twijfel even hoe ik dit moet opvatten, maar het is waar, de eerste keer dat hij me zag, was ik begin dertig. En waar ik vroeger alleen was – een Nederlandse die hier eigenlijk niets had te zoeken – behoor ik nu tot de oude garde.
Sinds een paar jaar deel ik mijn tafel met Françoise, vijfde generatie van een familiedomein in een afgelegen dorp in de Faugères. Wie ons naast elkaar ziet, kan alleen maar tegenstellingen bedenken. Maar de tijd heeft ook hier zijn werk gedaan. Natuurlijk zie ik er anders uit en was ik ooit een buitenstaander, maar Françoise weet hoe hard ik werk, ze lacht om al mijn grapjes en sinds een paar jaar wil ze op elke beurs een tafel met me delen. Daar staan we dan: twee vrouwen van in de vijftig die al twintig jaar hetzelfde werk doen en daar nog steeds plezier in hebben. Het voelt heel stevig en vanzelfsprekend.
Van een afstand zie ik een jonge jongen om zich heen kijken en dan in een rechte lijn naar mijn stand lopen. “Ik heb veel goeds over uw wijnen gehoord”, zegt hij. Hij proeft en geeft enthousiast zijn kaartje. Hij is niet de enige dertiger met wie ik zaken zal gaan doen. Ik heb het warme gevoel dat alles op zijn plaats valt. De jaren maken dat ik thuis ben in deze wereld – en juist dat geeft me bestaansrecht voor de toekomst. Een mooi vooruitzicht.
Archief